Ultima Confessio. Silentium culpae

Ultima Confessio: Silentium Culpae
Synopsis
Fabula incipit hieme frigida vespera, vento ululante per vias oppidi veteris Germani. Johannes Reuter, auctor senex, canitie et rugis signatus, solus in studio suo sedet. Circumventus libris vetustis et pagina in scrinio scripta, opus novum conatur incipere. Nihilominus, eadem passio, quae olim eum movebat, nunc deficit. Viri voluntas tamen non minuitur: munus sibi imposuit praesidem Consociationis Puerorum abusorum Catholicae Ecclesiae compellere.
Johannes pugnat inter pudorem et iram, haerens inter memorias dolorosas et voluntatem iustitiae. In memoriam recurrunt dies iuventutis in domo scholastica catholica, ubi austeritas, metus, et abusus clericales vitae eius fundamenta posuerunt. Haec praeterita quasi daemonia eum persequuntur, monstrata per flashbacks vividissimos, quibus puer parvulus videtur perterritus sub manu violentiae sacerdotalis.
Adhuc in praesentia, Johannes incansabiliter operatur: epistolas scribit, colloquia agit, et catholicos ecclesiasticos per libros suos provocat. Sed Ecclesiae murus silentii immotus persistit, cum potentia eius gravis resisteat.
Arcanum Coetus
Post unum conventum consociationis, Johannes ad secretum coetum invitatur. Ibi occurrit victimis adultis, nunc viris mulieribusque mediae aetatis, qui omnes similes cicatrices animorum portant. Inter eos est Lucas, candidatus sacerdotalis olim, qui vim et abusum diutius ferre non potuit. Lucas sine metu proclamat: “Satis verba non sunt. Ecclesia in thronis suis aureis sedet, ridens nobis.”
Alia, Maria, mulier cicatricibus visibilibus affecta, susurrat: “Sunt modi ut eam loqui cogamus. Sentire debes, Johann, quale est non amplius habere potestatem.”
In fine, quaestio manet: Vincetne Johannes silentium et murum potentiae, an daemonia sua eum in tenebras trahent? Fabula pugnae contra iniustitiam, memoriae doloris, et perseverantiae humanae, quae lectorum animos penitus tanget.